Statyczna próba rozciągania metali- oznaczenia

Na wykresie rozciągania można wyróżnić szereg punktów charakterystycznych, stanowiących podstawę dla określenia pewnych wskaźników wytrzymałościowych.

Naprężenia odpowiadające tym punktom na wykresie mają specjalne oznaczenia i charakteryzują określone własności materiału:

RH – granica proporcjonalności (granica stosowalności prawa Hooke’a),

Rspr – granica sprężystości,

ReH – wyraźna granica plastyczności ( górna),

ReL – dolna granica plastyczności,

Rm – granica wytrzymałości na rozciąganie,

Ru – rzeczywiste naprężenie rozrywające.

Granica proporcjonalności RH – jest synonimem granicy stosowalności prawa Hooke’a. Wyznaczenie RH jest przedmiotem innego ćwiczenia.

Granica sprężystości Rspr – jest podobnie jak granica proporcjonalności wielkością umowną. Praktycznie przez granicę sprężystości rozumie się taką wartość naprężenia normalnego, które powoduje wydłużenie trwałe próbki równe pewnej umownej wartości. W Polsce przyjmuje się przeważnie wydłużenie trwałe równe 0,02%. Przy podaniu zatem wartości granicy sprężystości należy podawać również wartość umownego wydłużenia trwałego.

Wyraźna górna granica plastyczności ReH – jest to maksymalna wartość naprężenia normalnego przed pierwszym spadkiem siły F

 

Wyraźna dolna granica plastyczności ReL – jest to najmniejsza wartość naprężenia normalnego [ obliczonego według wzoru (4)] podczas plastycznego płynięcia, z pominięciem ewentualnego początkowego efektu przejściowego.

Umowna granica plastyczności Rp – jest to naprężenie [ obliczone według wzoru (4)], odpowiadające sile F, wywołującej w próbce trwałe wydłużenie równe określonemu procentowi długości pomiarowej L0, np. Rp0,2.

Wytrzymałość na rozciąganie Rm – jest to naprężenie odpowiadające największej sile obciążającej Fm uzyskanej w czasie prowadzenia próby rozciągania, odniesionej do pierwotnego pola przekroju poprzecznego próbki

Naprężenie rozrywające Ru jest to naprężenie występujące w przekroju poprzecznym próbki w miejscu przewężenia bezpośrednio przed rozerwaniem , obliczone z ilorazu siły w chwili rozerwania Fu i najmniejszego przekroju próbki Su po rozerwaniu

 

Źródło: Opracowanie  dr inż. Konrada Konowalskiego “Statyczna próba rozciągania metali”