Statyczna próba rozciągania metali- oznaczenia
Na wykresie rozciągania można wyróżnić szereg punktów charakterystycznych, stanowiących podstawę dla określenia pewnych wskaźników wytrzymałościowych.
Naprężenia odpowiadające tym punktom na wykresie mają specjalne oznaczenia i charakteryzują określone własności materiału:
RH – granica proporcjonalności (granica stosowalności prawa Hooke’a),
Rspr – granica sprężystości,
ReH – wyraźna granica plastyczności ( górna),
ReL – dolna granica plastyczności,
Rm – granica wytrzymałości na rozciąganie,
Ru – rzeczywiste naprężenie rozrywające.
Granica proporcjonalności RH – jest synonimem granicy stosowalności prawa Hooke’a. Wyznaczenie RH jest przedmiotem innego ćwiczenia.
Granica sprężystości Rspr – jest podobnie jak granica proporcjonalności wielkością umowną. Praktycznie przez granicę sprężystości rozumie się taką wartość naprężenia normalnego, które powoduje wydłużenie trwałe próbki równe pewnej umownej wartości. W Polsce przyjmuje się przeważnie wydłużenie trwałe równe 0,02%. Przy podaniu zatem wartości granicy sprężystości należy podawać również wartość umownego wydłużenia trwałego.
Wyraźna górna granica plastyczności ReH – jest to maksymalna wartość naprężenia normalnego przed pierwszym spadkiem siły F
Wyraźna dolna granica plastyczności ReL – jest to najmniejsza wartość naprężenia normalnego [ obliczonego według wzoru (4)] podczas plastycznego płynięcia, z pominięciem ewentualnego początkowego efektu przejściowego.
Umowna granica plastyczności Rp – jest to naprężenie [ obliczone według wzoru (4)], odpowiadające sile F, wywołującej w próbce trwałe wydłużenie równe określonemu procentowi długości pomiarowej L0, np. Rp0,2.
Wytrzymałość na rozciąganie Rm – jest to naprężenie odpowiadające największej sile obciążającej Fm uzyskanej w czasie prowadzenia próby rozciągania, odniesionej do pierwotnego pola przekroju poprzecznego próbki
Naprężenie rozrywające Ru jest to naprężenie występujące w przekroju poprzecznym próbki w miejscu przewężenia bezpośrednio przed rozerwaniem , obliczone z ilorazu siły w chwili rozerwania Fu i najmniejszego przekroju próbki Su po rozerwaniu
Źródło: Opracowanie dr inż. Konrada Konowalskiego “Statyczna próba rozciągania metali”
