Rodzaje korozji metali
Wyróżniamy wiele odmian korozji metali: korozja równomierna, lokalna, międzykrystaliczna, selektywna, naprężeniowa, zmęczeniowa i elektrochemiczna. Spośród wymienionych metod korozji wybrano korozję naprężeniową aby przybliżyć zjawisko pęknięć korozyjnych spowodowanych zniszczeniem metalu.
Korozja naprężeniowa jest szczególnym przypadkiem korozji międzykrystalicznej, która powoduje niebezpieczne pękanie korozyjne. Aby wystąpił ten rodzaj korozji potrzeba dwóch czynników działających jednocześnie: naprężenia rozciągające pierwszego lub drugiego rodzaju oraz środowiska korozyjnego.
Naprężenia pierwszego rodzaju, zwane inaczej makroskopowymi, to naprężenia równoważące się w obszarach, których wielkość jest porównywalna z wielkością danego ciała. Powstają między innymi podczas: obróbki plastycznej, spawania, montażu konstrukcji.
Naprężenia drugiego rodzaju, zwane mikronaprężeniami, są naprężeniami równoważącymi się w obszarach rzędu wielkości ziarn i powstają gdy dochodzi do niejednorodnego chłodzenia lub nagrzewania materiału oraz podczas lokalnych przemian fazowych [1]. Powszechnie wiadomo, że występuje zależność między stanem naprężenia materiału a jego odpornością na korozję. Naprężenia rozciągające przyspieszają powstawanie korozji międzykrystalicznej a ściskające, podwyższają odporność na zużycie.
Przyczyną pękania korozyjnego pod działaniem naprężenia jest powstawanie dużego odkształcenia plastycznego w wierzchołku szczeliny. Wtedy też, ciągła warstewka tlenkowa zostaje przerwana, a środowisko korozyjne zaczyna reagować z tytanowym podłożem. Roztwór korozyjny w szczelinie zwiększa stopień agresywności poprzez zmianę pH. Rozpuszczanie anodowe cząstek metalu powoduje odtlenienie roztworu znajdującego się w szczelinie co prowadzi do zmniejszenia zdolności pasywacyjnej elektrolitu [2].
[1] D. Senczyk, Naprężenia własne – pojęcia i klasyfikacja, źródło: http://www.badania-nieniszczace.info/Badania-Nieniszczace-Nr-01-03 2007/pdf/senczyk_naprezenia_wlasne.pdf 10.04.2014, godz. 10.00
[2] A. Bylica, J. Sieniawski, Tytan i jego stopy, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1985
